Program II
Studio Muzyki Elektroakustycznej Akademia Muzyczna w Krakowie
Polskie Stowarzysznie Muzyki Elektroakustycznej (PSeME) Confédération Internationale de Musique Electroacoustique (CIME) koncert Intermedium II SARC Sonic Arts Research Centre Belfast - Irlandia Północna
wykonawcy:
Małgorzata Isphording ? klawesyn
Agnieszka Pstrokońska ? marimba
Kazimierz Pyzik ? viola da gamba
kompozytorzy - projekcja dźwięku
program:
Gordon Delap, Antonin De Bemels
Light Body Corpuscles - video i taśma (5min.)
Ricardo Climent
Silent Era / La Era del Silencio na taśmę (12 min.)
Henry Vega
Ssolo na violę da gamba i taśmę (5 min.)
Michael Alcorn
Resonant Air na taśmę (12 min.)
Katarzyna Glowicka
Dust Point Red na klawesyn (8 min.)
Paul Wilson
Without Words na marimbę i komputer (13 min.)
Pedro Rebelo
laut[omata].3 - video i live electronics (8 min.)
Jason Ernest Geistweidt
A letter from the trenches of Adrianopolis na taśmę (9 min.)
Christopher McClelland
Kóax - video i live electronics (8 min.) (Max/MSP/Jitter)
Prezentacja działalności SARC
Sala Koncertowa Akademii Muzycznej w Krakowie
ul. św.Tomasza 43
wtorek, 24 maja 2005 roku, godz. 19.00
koncert zrealizowano dzięki wsparciu z Narodowego Centrum Kultury/Ministerstwa Kultury w ramach programu ?Rozwój inicjatyw lokalnych"
Sonic Arts Research Centre
Centrum Badań nad Sztuka Akustyczną jest nowo powstałym ośrodkiem przy Uniwersytecie Queens w Belfaście. W kwietniu 2004 specjalnie dla tego celu wybudowany gmach został oficjalnie otwarty przez K. Stockhausena. Grono międzynarodowych fachowców z dziedziny kompozycji, technologii internetowej, oprogramowania i budowy podzespołów skupia się nad projektami z zakresu synergii sztuki, nauki i techniki. Sercem i centralna częścią jest Laboratorium akustyczne - unikalna przestrzeń do przedsięwzięć z zakresu muzyki i technologii dźwiękowych. Co roku w kwietniu SARC organizuje festiwal Sonorities, który jest jednym z najważniejszych festiwali muzyki współczesnej w Europie. www.sarc.qub.ac.uk
Kazimierz Pyzik, ur. 1955, Kraków. Studiował w Akademii Muzycznej w Krakowie grę na kontrabasie, teorię muzyki oraz kompozycję. W Meistersinger Konservatorium w Norymberdze studiował grę na violi da gamba. Dyplom mistrzowski z zakresu gry na tym instrumencie otrzymał w Królewskim Konserwatorium w Brukseli u Wielanda Kuijkena. Swoją działalność koncertową dzieli na dwie grupy. Na różnych odmianach viol da gamba wykonuje głównie muzykę baroku i renesansu, występując z recitalami solowymi oraz z zespołami, między innymi ?Fiori musicali? i ?Camerata Cracovia?. Założył też ?Consort viol da gamba?. Jest członkiem Viola da Gamba Society of Great Britain. Na instrumentach współczesnych (wiolonczela, kontrabas) wykonuje głównie muzykę XX wieku. Jest członkiem stowarzyszenia ?Muzyka Centrum?, współpracuje z Zespołem MW2, Kwartetem Olgi Szwajgier, występuje także z recitalami solowymi. Na początku swej działalności koncertowej był członkiem orkiestry kameralnej ?Capella Cracoviensis? oraz Krakowskiego Kwartetu Obojowego. Koncertował w niemal wszystkich krajach Europy i Stanach Zjednoczonych. Ma na swoim koncie wiele prawykonań światowych, nagrania radiowe, telewizyjne i płytowe. Jako kompozytor nawiązuje zarówno do form klasycznych i do porządku tonalnego realizowanego poprzez specjalnie konstruowane systemy harmoniczne, jak i do form eksperymentalnych z elementami poza muzycznymi. Kazimierz Pyzik jest laureatem krajowych konkursów kompozytorskich (m.in. Konkursu im. Artura Malawskiego). Jego utwory wykonywane były na ważniejszych festiwalach muzyki współczesnej w Polsce (m.in. na ?Warszawskiej Jesieni?), ponadto w Niemczech, Francji, Jugosławii, Danii i Stanach Zjednoczonych. W 1994 i 1997 był wykładowcą Międzynarodowych Warsztatów Muzyki Współczesnej w Krakowie. Agnieszka Raddatz ?Pstrokońska ukończyła studia perkusyjne we wrocławskiej Akademii Muzycznej w 1996 roku, a następnie, jako stypendystka Rządu Francuskiego i Fundacji im. S.Batorego studia podyplomowe we Francji. Gra na pięciooktawowej marimbie koncertowej Yamaha 6000, wykonując i prawykonując utwory oryginalne, a także transkrypcje. Jako solistka perkusistka występowała z orkiestrami symfonicznymi i kameralnymi w Polsce, dokonała także nagrań radiowych. Często wykonuje i prawykonuje utwory polskich kompozytorów współczesnych (także jej dedykowane) podczas koncertów solowych i na Festiwalach takich jak m.in.Musica Polonica Nova we Wrocławiu, MFMW Warszawska Jesień. Od 2003 roku występuje również jako kameralistka. Gordon Delap, kompozytor i sound designer. Mieszka w Belfaście, specjalizuje się w muzyce elektronicznej, a zwłaszcza, wykorzystującej wielokanałową, przestrzenną projekcję dźwięku (acousmatic music). Studiował kompozycję elektroakustyczną w Belfaście (Queen's University) pod kierunkiem Michaela Alcorna, i Londynie (City University), pod kierunkiem Simona Emmersona i Denisa Smalleya. Obronił ostatnio doktorat w Sonic Arts Research Centre w Belfaście. Antonin De Bemels jest artystą wykorzystującym w twórczości najnowsze techniki audio-wideo. Interesują go eksperymentalna muzyka elektroniczna, taniec współczesny i sztuka tworzona w wykorzystaniem najnowszych technik wideo. W swoim podejściu do sztuki wideo bazuje na przedstawianiu ruchu ciała i dynamicznych powiązań między dźwiękiem a obrazem. Ma w swoim dorobku kilkanaście krótkich filmów wideo, tworzy ścieżki dźwiękowe i oprawę wizualną dla utworów z dziedziny tańca i teatru. Light Body Corpuscles Kompozycja elektroakustyczna: Gordon Delap Koncepcja, fotografia, redakcja: Antonin De Bemels corpuscle ? ciałko, cząsteczka, drobina, korpuskuła Najpierw pojawiają się nieokreślone poruszające się w szalonym tempie błyski. Później, te abstrakcyjne iskry dają się rozpoznać jako migający przed oczami widoki skóry, poruszające się pośród krzyżujących się promieni światła. Na koniec, z obłoku rozedrganych punkcików światła wyłania się zarys ludzkiego ciała ?Light body corpuscles? to utwór ukazujący jak przestrzeń dzieli się w efekcie rozbicia czasu, a w wyniku rozproszenia światła ciało ulega rozcięciu. Powstające pod wpływem efektu stroboskopowego odmienne punkty widzenia tworzą zakłóconą percepcję przestrzeni i czasu. Widziane przez nas ciało składa się z wielu warstw, każda z nich uwięziona jest w odmiennym kontinuum czasoprzestrzeni. To co widzimy dzieje się wbrew prawom fizyki i wbrew prawom rządzącym ludzką percepcją, tworzą wyrwę w znanej nam rzeczywistości ... Ricardo Climent (b. 1965, ur. w Hiszpani), kompozytor mieszkający obecnie w Belfaście. Wykłada na Queen´s University w Belfaście, prowadzi również badania w Sonic Arts Research Centre (SARC ) Irlandii Północnej. Ostatnio gościł jako kompozytor w Conservatorio de las Rosas, Morelia, w Meksyku, dzięki stypendium UNESCO-Aschberg, oraz w tym samym charakterze, w Hiszpanii gdzie pracował z orkiestrą JOGV. Ostatnio otrzymał zamówienia na utwory od Instituto Valenciano de la Musica, Pedro Carneiro, C.A.R.A., Grupo Amores, JOGV, Ensamble las Rosas, Xelo Giner, Kazuhisa Ogawa, Carlos Gil oraz Spanish Brass Luur Metals. Jego muzyka jest wykonywana w wielu miastach Europy, Ameryki i Azji. "Będąc kompozytorem, a nawet w większym stopniu, artystą wykorzystującym najnowsze techniki dźwiękowe, to należy postrzegać środowisko i nasz świat dźwięków w sposób wyjątkowy tak by nadać muzyce indywidualny charakter " Silent Era (2002) Zanim pojawiły się filmy ze ścieżką dźwiękową, w niektórych kinach zatrudniano osobę, której zadaniem było udzielenie głosu postaciom pojawiającym się na ekranie. Posługując się zaimprowizowanym zapisem, odtwarzano dźwięki zgodne z akcją filmu oraz wzbogacano akcję dodatkowymi efektami pantomimicznymi. Osoba taka, w swej pracy nierzadko posiłkowała się rozmaitymi przedmiotami, tworząc ?efekty dźwiękowe? dla wzbogacenia odbioru filmu niemego. Niemy Wiek (Silent Era) powstał z inspiracji właśnie takich ?specjalistów od efektów specjalnych?. W utworze starałem się oddać spontaniczny charakter, wyobraźnię i sztukę improwizacji tych pionierów kina pracujących z dźwiękiem. Wszystko po to, by przywołać lepszy świat dźwięków, taki, w jakim chciałbym żyć. Punktem wyjścia są zapisy niektórych instrumentów perkusyjnych interesujących brzmieniowo oraz inne, stworzone z wykorzystaniem metod syntezy, mających je naśladować. Katarzyna Głowicka, ur. 1977, Oleśnica. Studiowała w Akademii Muzycznej we Wrocławiu kompozycję pod kierunkiem Grażyny Pstrokońskiej-Nawratil (dyplom z wyróżnieniem w 2001). W 2000 przebywała na rocznym stażu w Conservatoire National de Région de Strasbourg u Ivana Fedele. Jest również absolwentką Królewskiego Konserwatorium w Hadze w klasie Louisa Andriessena. Brała udział w międzynarodowych kursach kompozytorskich w Krakowie, Wiedniu, Radziejowicach, Brukseli, Apeldoorn (Holandia), Dartington (Anglia) i Avignonie, prowadzonych m.in. przez L. Andriessena, J. Harveya, H. Kulenty, Z. Krauzego, T. Muraila, M. Paddinga i B. Schaeffera. W 1999 była stypendystką Komisji Europejskiej w Holandii, w 2000 ? Deutscher Akademischer Austauschdienst. Korzystała również z grantu W. Glocka na udział w Międzynarodowej Letniej Szkole w Dartington (2001). W latach 2002-2003 otrzymała stypendia Rządu Holenderskiego i Francuskiego.?Utwory Katarzyny Głowickiej wykonywane były w kraju i za granicą, m.in. we Francji, Niemczech, Holandii, Wielkiej Brytanii, Austrii, Belgii i na Ukrainie podczas festiwali, m.in.: Festiwalu im. Adama Didura w Sanoku, ?Warszawskiej Jesieni?, ?Suite? w Amsterdamie, ?Oproven? w Den Bosch, ?Oerel? na wyspie Terscheling, ?Yo!? w Utrechcie, ?Wien Modern?, ?Steve Reich Festival? w Hadze, ?Gaudeamus? w Amsterdamie, ?Beinnale di Venezia?, m.in. przez takie zespoły, jak: De Eereprijs, Ensemble Recherche oraz transmitowane przez Polskie Radio, holenderskią telewizję VPRO i austriackie radio ORF. Katarzyna Głowicka jest laureatką wielu konkursów kompozytorskich. Razem z Niemiecką reżyserką Frann Aprich, Głowicka założyła audio wizualna grupę ?Digital Doctors?. Grupa ta będzie producentem opery ?Grabarz Królów? w sezonie 2006/7. Najnowsze projekty to zamówienie zespołu ?Vocal Laboratorium? na festiwal ?Gaudeamus Music Week 2005? oraz konferencji ICMC (International Computer Society of Music) w Barcelonie we wrześniu 2005. ?? Prawdziwą wartością przeżycia estetycznego jest jego siła oddziaływania na nasze odczucia i na to, jak postrzegamy świat wokół nas. Jeśli postrzegamy w inny sposób, wtedy też myślimy i reagujemy odmiennie. Dlatego przeżycie estetyczne ma potencjał aby nas zmienić. Jest aktem komunikacji i zrozumienia pomiędzy umysłami. ...? Katarzyna Głowicka, 08.04.2005 Henry Vega Pochodzi z Nowego Jorku, tworzy i popularyzuje muzykę elektroakustyczną. Działa jako pedagog, reżyser dźwięku, wykonawca i kompozytor w różnego typu produkcjach teatralnych, baletowych oraz koncertowych wykorzystujących najnowocześniejsze trendy artystyczne. Vega komponuje muzykę na zamówienie choreografów, dyrektorów teatrów i artystów wykorzystujących najnowsze techniki; głównym obiektem jego zainteresowania są interaktywne performensy z wykorzystaniem komputera. Vega studiował kompozycję na Florida International University, University of North Texas, pod kierunkiem Jona Nelsona, oraz w Institute for Sonology Royal Conservatory w Hadze, gdzie pod kierunkiem mistrzów - Paula Berga i Joela Ryana - kształcił się w dziedzinie programistyki, improwizacji oraz kompozycji. W tym samym okresie Vega studiował również kompozycję pod kierunkiem Franco Donatoniego, Earla Browna, Jamesa Tenneya i Christiana Wolffa. Vega jest laureatem nagród na konkursie EAR Węgierskiego Radia, łącznie z pierwszą nagrodą z SCI. Jego utwory wykonywane były na Kubie, w Stanach Zjednoczonych, Europie i Australii, na festiwalach takich jak m.in. SEAMUS, Sonic Residues, Festiwal EA w Scarborough, Primavera en la Havana, Sonorities, Aural Tick, i Festiwal EM na Florydzie. Jego utwór ?Alibi? znalazł się w finale Konkursu Kompozytorskiego Gaudeamus w Amsterdamie w 2004 r. S solo na violę da gamba i komputer (2002) skomponowane zostało z myślą o Karin Preslmayr, jest częścią cyklu utworów napisanych na instrumenty i komputer. Specyfika podejścia do tego medium wynika z unikalności wykonania na żywo oraz piękna transformacji, jako głownego celu utworu. W utworach tych komputer oczekuje na sygnał od instrumentów i, w odpowiedzi na nie, przekształca je. Dla uzyskania tego efektu dokonano analizy wysokości i dynamiki wykonywanych dźwięków. W odpowiedzi na określoną wysokość lub dynamikę, komputer uruchamia sekwencję zdarzeń, filtrów lub innych procesów. Innym aspektem omawianych utworów jest eksplorowanie improwizacji kontrolowanej. W partyturze utworu umieszczono partie improwizowane, pozostawiając wykonawcy możliwość wyboru. S solo zrealizowano w Instytucie Sonologii w Hadze. Paul Wilson jest wykładowcą kompozycji na Queen's University w Belfaście. Specjalizuje się w utworach na instrumenty i na media elektroniczne, od interaktywnych instalacji z udziałem widza po muzykę instrumentalną. Jego utwory, z których część skomponował na zamówienie, wykonywane były przez m.in. Ulster Orchestra, Barrie Webb, Steve'a Halfyarda, Pedro Carneirę oraz Narodową Orkiestrą Symfoniczną Irlandii, w wielu krajach Europy, w Stanach Zjednoczonych i Ameryce Środkowej. W 2002 r. kompozytor zdobył trzecią nagrodę na Konkursie Kompozytorskim im. Luigi Russolo we Włoszech za utwór ?Spiritus? na sopran i live electronics. Ostatnio otrzymał zamówienie z Millennium Gallery w Portadown na stworzenie interaktywnej instalacji we współpracy z Barbarą Freeman. Pedro Rebelo (ur. 1972 w Portugalii). Kompozytor, artysta wykorzystujący techniki cyfrowe, specjalizujący się w muzyce elektroakustycznej, mediach cyfrowych oraz instalacjach. W materii muzycznej świadomie posługuje się improwizacją oraz strukturami interdyscyplinarnymi. Współpracował w wielu projektach z artystami wykorzystującymi najnowsze media wizualne. Wiele z jego prac takich jak twórcze interaktywne performensy i instalacje jest wynikiem poszukiwań Rebelo w dziedzinie powiązań architektury z muzyką. Na zamówienie stworzył cykl utworów (na solistów i live-electronics) opartych na interpretacji określonych przestrzeni akustycznych. W duo laut, wraz z saksofonistką Franziską Schroeder, artysta bada możliwości interfejsów w procedurach interaktywnych performensów. Dokonał wielu nagrań swojej muzyki elektroakustycznej na płytach CD (m.in., Sonic Circuits IV, Discontact III, Exploratory Music from Portugal, ARiADA). Artysta prowadzi badania w dziedzinie mediów cyfrowych, interaktywnego dźwięku kompozycji. Jego artykuły są odzwierciedleniem podejścia do stylistyki i kompozycji, które artykułuje w praktyce twórczej w szerszym kontekście kulturowym. Pedro obronił pracę doktorską na Uniwersytecie w Edynburgu. Obecnie pracuje jako wykładowca i badacz w Sonic Arts Research Centre w Belfaście. Michael Alcorn (ur. 1962) studiował na University of Ulster, obronił pracę doktorską na uniwersytecie w Durham. Od kilkunastu lat jest wykładowcą na Wydziale Muzycznym Queen's University. Jest dyrektorem Sonic Arts Research Centre (SARC) oraz studiów licencjackich na kierunku Inżynierii Dźwięku tej samej uczelni. W latach 1994-95 odbył urlop naukowy w Center for Computer Research in Music and Acoustics - CCRMA uniwersytetu Stanford w Kaliforni. Ostatnio zajmuje się badaniami syntezy granularnej na uczelni w Vancouver. Jego twórczość kompozytorska obejmuje zarówno utwory na instrumenty tradycyjne, jak również, utwory elektroakustyczne. Jego kompozycje były wykonywane w Wielkiej Brytanii, w obu Amerykach i na Dalekim Wschodzie. Komponuje na zamówienie dla BBC, Narodowej Orkiestry Symfonicznej Irlandii, Nash Ensemble, Singcircle, Smith Quartet, Darragha Morgana, Irlandzkiej Orkiestry Kameralnej, Opera Theatre Company i Orkiestry Ulsteru. Jego utwory były prezentowane na międzynarodowych konferencjach poświęconych muzyce komputerowej, występował jako kompozytor na Festiwalu Elektrisk Helg Festival w Malmö (1997) i Festiwalu Northern Ireland Now w Monachium (1999). W styczniu 2004 roku uzyskał nominację Prezesa Międzynarodowego Stowarzyszenia Muzyki Komputerowej (ICMA). Crossing the Threshold (Przekraczając próg ) na skrzypce i elektronikę. W utworze Crossing the Threshold połączyłem moje zainteresowanie konwencjonalnymi i niekonwencjonalnymi źródłami dźwięku poprzez interakcję wykonawcy z komputerem. Tytuł ma odniesienie, tak do muzycznej, jak i technicznej koncepcji utworu. W pierwszym przypadku odzwierciedla podział koncepcji muzycznych na konwencjonalne i niekonwencjonalne techniki gry: przez cały czas trwania utworu skrzypce eksponują techniki, operujące dźwiękami z pogranicza określonych wysokości i szumu. W drugim przypadku tytuł odnosi się do procesu interakcji skrzypiec z komputerem, który reaguje z chwilą gdy zostają przekroczone określone progi poziomu głośności. Utwór, zadedykowany Darragh Morgan, powstał dzięki środkom finansowym z Arts Council of Ireland. Jason E. Geistweidt jest artystą dźwięku, którego obszar działania obejmuje teatr, film, muzykę, taniec i instalacje. W marcu wystąpił z prawykonaniem utworu Terrestrial Variations, szeroko zakrojonej realizacji na orkiestrę, chór i media elektroniczne. W lutym otrzymał nagrodę EMS (w Sztokholmie) za kompozycję A letter from the trenches of Adrianopolis . .. W październiku 2004 Geistweidt wykonał oryginalną realizację muzyczną i dźwiękową dla produkcji Rachel O?Riordan pt. Elizabeth, a w maju tego samego roku współpracował przy Metropolis ?04, którego celem było zrealizowanie współczesnej partytury dla klasycznego filmu Fritza Langa. Obecnie pracuje nad doktoratem w Sonic Arts Research Centre, pod kierunkiem Dr. Michaela Alcorna. Posiada dyplom magistra (University of Limerick) i licencjat z dziedziny edukacji muzycznej z Southwestern University w Teksasie. A letter from the trenches of Adrianopolis (List z okopów Adrianopolis . . .) W swoim manifeście artystycznym pt. The Art of Noises (?Sztuka dźwięków?) Luigi Russolo umieścił list swego kolegi, F. T. Marinettiego, twórcy Manifestu Futurystycznego. W liście tym, który jest opisem pola bitewnego, poeta stara się odnieść do siebie dźwięki ?orkiestry wojennych odgłosów?, posługując się w tym celu zapisem onomatopeicznym. W Liście z okopów Adrianopolis . . proza Marinettiego prezentowana jest w tłumaczeniu na angielski przez pięć odrębnych głosów. Ich odczyt został przekształcony i przerobiony tak, by oddać wrażenie dźwiękowego środowiska bitwy. Kompozycja składa się z wielu warstw, z których każda posiada wyraźny obszar przedni, środkowy i obszar tła. Ta wymiarowość dodatkowo spotęgowana jest przez zastosowanie ruchu poziomego, który uzupełnia gesty poszczególnych zdarzeń. List z okopów Adrianopolis. . . rozwija się pomiędzy zewnętrznym oglądem zdarzeń a wewnętrzną refleksją obserwatora.
Christopher McClelland, rozpoczął naukę kompozycji prywatnie, pod kierunkiem Paula Wilsona w Uniwersytecie Queens w Belfaście. Uzyskał stopień licencjata z dziedziny muzyki z wyróżnieniem w Birmingham Conservatoire, w chwili obecnej jest doktorantem w Sonic Arts Research Centre, pod kierunkiem profesora Michaela Alcorna. W roku 2002 studiował również w Conservatoire National Supérieur w Paryżu pod kierunkiem Frederica Durieux, Marco Stroppy, Luis Naon i Yann Geslin (kompozycja elektroakustyczna) i Toma Maysa (interaktywna elektronika). Jego utwory wykonywane były w wielu miejscach w Anglii i za granicą, zarówno przez studentów jak i profesjonalnych artystów, m.in., przez muzyków takich jak Ian Pace, Darragh Morgen, Mary Dullea i Nancy Ruffer, oraz zespoły: Apartment House, Psappha, Nosferatu, Endymion Ensemble, Uroboros and BCMG (Birmingham Contemporary Music Group). Był uczestnikiem warsztatów prowadzonych przez Dianę Burrell (2001), Briana Ferneyhough (2003) i Anthony?ego Gilberta (2003). W 2001 i 2003 roku jego utwory wykonane były podczas Festiwalu Muzyki Współczesnej w Huddersfield; w roku 2002 przedstawił koncert muzyki w Birmingham Conservatoire, w wykonaniu Ian?a Pace. W czerwcu 2002 r. jego kompozycje zostały nagrodzone prestiżową nagrodą Royal Philharmonic Society. Christopher komponuje zarówno na instrumenty akustyczne jak i technology. Interesują go zwłaszcza interaktywne kompozycje z wykorzystaniem najnowszych technik cyfrowych. W 2002 r. uczestniczył w interaktywnym projekcie z zastosowaniem sprzętu audio-wideo z australijską artystką Emmą Macey.
